Ik weet even niet waar ik moet beginnen.
Mijn gedachten verzanden steeds in metaforen en mijn tranen druppelen over het toetsenbord. Ik wil iets over haar schrijven waarmee ik haar recht doe maar er lijken geen woorden die dit verlies kunnen omschrijven. ´Een Eiber die het nest helaas te vroeg heeft moeten verlaten´ ik delete de woorden. Ik zoek het steeds in korfbal-metaforen want Siënna was een rasechte Eiber en dat is ze tot het einde gebleven. Ik heb haar vandaag gezien. Eindelijk heeft ze rust na haar jarenlange gevecht. Ze droeg het Eibershirt waar alle handtekeningen van de selectiespelers op staan. Ze draagt het vol trots en het past bij haar. Zo was ze! Eibernest is haar club en dat zal altijd zo blijven. Net als elke Eiber haar altijd zal blijven herinneren als een vrolijk en lief meisje dat met haar nuchtere kijk op zaken, haar humor (dat ze nooit heeft verloren) en haar ongekende veerkracht een voorbeeld is voor velen. Siënna heeft, met haar zeventien jaar, veel mensen weten te raken en ik ben er daar zeker één van.
Ik kan me de dag dat Stichting Ambulancewens haar wens, om nog één keer bij de Eibers te kunnen kijken, heeft uit laten komen. Een spandoek, gemaakt door haar oude teamgenootjes, langs de lijn, de trotse blik die ze had toen ze Brooklyn zag scoren, de vele mensen die haar een knuffel kwamen geven en het afscheid toen ze met de ambulance weer wegging. Dat viel bij heel veel mensen heel zwaar want op dat moment dachten we dat dit de laatste keer zou zijn dat ze op het Eiberveld naar een wedstrijd zou kunnen komen kijken. Bij elk ander persoon was dat misschien ook zo geweest maar we hebben het hier over Siënna en als die een doel voor ogen heeft moet je van goeden huize komen om haar daar vanaf te houden. Dus we hebben haar daarna nog een paar keer kunnen zien schitteren op het veld. kijkend naar haar club. Naar haar mensen, met haar mensen. Het hoogtepunt wat dát betreft was een zaterdagmiddag waarbij het 1e en 2e zouden spelen. Omdat de wedstrijd van het 2e die dag niet doorging keek ze naar het 1e en mocht ze de dinsdagavond erna op herhaling want ze moest en zou de wedstrijd van het 2e zien!
Twee keer in één week op de Steenwijklaan. In haar conditie! Ik geloof niemand meer als ze zeggen dat superhelden niet bestaan. Ik ken er namelijk eentje persoonlijk en ik weet ook dat Het erfelijk is. Het hele gezin heeft er last van.
Siënna heeft ons geleerd dat je niet moet kijken naar dingen die niet meer kunnen. Zoek naar dingen die nog wél kunnen en ga daar oprecht van genieten! Als het tegenzit dan ‘is het zoals het is!’ niets meer en niets minder. ‘Het is zoals het is’ en doorrrrr. Het kan echt. Op zo’n manier in het leven staan dat je tegenslagen ziet, ze naast je neerlegt en doorgaat. Zelfs als de tegenslagen zo heftig zijn als die zij heeft moeten meemaken. Het kan echt want Siënna heeft het ons in de afgelopen zeven jaar laten zien. We hebben vanaf de zijlijn een Masterclass Doorzettingsvermogen & Veerkracht mogen volgen en hopelijk heb ik beter opgelet dan vroeger op school.
Ik heb ook de eer gehad haar vroeger training te mogen geven en toen had ze al iets dat je bij veel leeftijdsgenootjes niet zo vaak zag. Een ongekende drive om te leren ´Hoe moet je een doorloopbal nemen?’ om vervolgens na een korte uitleg ná de training nog door te blijven oefenen. Net zolang tot ze het kon. Dit was ten tijde dat tikkertje spelen nog het hoofdthema was van de training he? Niet in de D1 of C1, eerder F1. Ze had namelijk bij het 1e gezien dat doorloopballen nemen minstens zo belangrijk was als door een hoepel kruipen en de rest van je team aftikken.
Het absolute hoogtepunt van het afgelopen jaar was d’r zeventiende verjaardag. Een surpriseparty bij ons op de club voor een select gezelschap. Nou ja, select, ruim 200 man was aanwezig en de sfeer was perfect. Een doodgewoon feestje van een zeventienjarig meisje in een rolstoel met een polonaise van 150 man achter zich aan. Ik was bang dat het heel beladen zou worden maar het was een gezellig feest met een klein traantje. De grote tranen hebben we helaas voor later moeten bewaren. Voor nu.
Onze club heeft het de laatste maanden nogal te verduren gehad en ik kan niet eens meer verbaasd zijn over de saamhorigheid van onze club. Eiber zijn betekent er voor elkaar zijn op momenten als dit. Als het leven weer eens te oneerlijk is. Dan klopt ons groengele hart net wat harder voor elkaar. Liberté betekent vrijheid en vrijheid betekent niet meer hoeven vechten. De volgende keer dat we ons 1e het veld zien oplopen, of als er een ploeg kampioen is geworden, en dat nummer keihard door de speakers de sporthal of de kantine vult zal ik weer aan haar denken.
Lieve Siënna, we gaan je missen. We zijn trots op hoe jij ondanks alles altijd ergens een lichtpuntje hebt weten te vinden. Hoe jij je elke keer weer hebt terug geknokt in de wedstrijd. Hoe jij tot het laatste fluitsignaal hebt gestreden maar met een partijdige scheidsrechter en een tegenstander die vals speelt valt er niet te winnen. We zullen proberen niet te lang verdrietig te blijven want ik hoor het je zeggen. ‘Het is zoals het is’. Maar vergeten zullen we je nooit.
- Raymond Pouw