Terwijl ik op zondag met een lichte kater een bed in elkaar aan het zetten ben overdenk ik de afgelopen week.
De schroefjes draai ik met trillende handjes in het bed en ik geef dat laatste Jagermeistertje de schuld. Die had ik misschien moeten laten staan maar dat kon gewoonweg niet omdat zaterdagavond één van de meest bijzondere avonden is geweest van ons cluppie. Zaterdagavond was een avond waar intens verdriet, blijdschap, trots en spanning elkaar de tent uitvochten om voorrang en het contrast met de dag ervoor kon niet groter zijn. Vrijdag was een dag van verdriet en ongeloof en zaterdag een dag van...ja wat was zaterdag eigenlijk voor dag? Wat hebben wij met z'n allen meegemaakt in dat sporthalletje in Den Hoorn? Er is niet zomaar geschiedenis geschreven het leek ook wel een eerbetoon. Een lesje saamhorigheid op hoofdklasseniveau. Nee! Leagueniveau.
Afgelopen vrijdag was de kantine aan de Steenwijklaan ouderwets vol. Alle gezichten van toen en nu weer bij elkaar. Als je dat zo ziet dan realiseer je je nog eens goed wat voor bijzonder groepje mensen hier komen en kwamen. De keuze om de volgende dag naar het 1e en 2e te gaan kijken was na de erehaag aan de Laan van Eijk en Duinen aan het begin van vrijdagavond al gemaakt. Een dag waar ze regen hadden voorspeld bleef verdacht zonnig en de enige zichtbare druppels waren op de wangen van mensen te zien. Heel veel mensen! En de enige wolken die ik zag kwamen uit de fakkels die de mensen in de erehaag aanstaken en die van het vuurwerk dat, bij het indrukwekkende spandoek van Jan, werd aangestoken. Een spandoek dat een dag later opnieuw voor tranen zou zorgen maar niemand wist toen nog welk soort. Verdriet sowieso maar met een beetje geluk ook trots en blijdschap. Het kan gek lopen in 7 dagen.
Zaterdagochtend werd ik wakker met een 'wat als-gevoel'. Er was een kansje, hoe klein ook, om precies een week na het ongelofelijke verdriet een scenario uit te laten komen waar zelfs de beste scriptschrijvers niet opkomen. Wat als? Wat als het 2e handhaaft en het 1e kampioen wordt? Wat voor explosie aan verschillende emoties zou dat teweegbrengen? Ergens had ik na afgelopen week kunnen verwachten dat het een 'rasechte Eiberdag' zou worden want zijn wij niet op ons best als het ergens om gaat? Als we er voor elkaar moeten zijn? Een degradatieduel of een kampioenswedstrijd, of iets heftigers, dat maakt niet uit. Dát zijn de momenten dat een club familie wordt.
Als er om de knikkers wordt gespeeld dan kleurt de sporthal geel-groen, worden de blaren op onze vingers getrommeld, wordt het Eiberlied minstens 30 keer gezongen en staan we zij aan zij om te doen waar wij goed in zijn. Ons cluppie er doorheen helpen. ‘Handhaving’ en een ‘kampioenschap’ op één avond binnen één selectie. The best of both worlds! Dat is naar mijn weten nog niet eerder voorgekomen in onze geschiedenis. Ok, we hadden het niet helemaal in eigen hand. Het 2e was al veilig voordat ze begonnen en ook het 1e had een vriendendienst van KZ Danaïden nodig. Voor deze speciale gelegenheid was er een 'Live-score team' in de vorm van Arvind en Bobby vooruit gestuurd die tot ongeveer vier minuten voor tijd hun taak bloedserieus serieus namen door de halve vereniging met hun appjes op de hoogte te houden van het bizarre scoreverloop van die wedstrijd. Tot drie minuten voor tijd. Drie zenuwslopende minuten voor tijd was het oorverdovend stil op mijn app. Beltegoed op? Slechte verbinding in Leiden? KIOS toch met een uiterste krachtinspanning gewonnen? Ergens in een sporthal in Den Hoorn zat een groepje Eibers nerveus met hun telefoon in de handen. Tot vlak voor het einde van die wedstrijd Ruud, via Maurice, het verlossende bericht krijgt dat de Danaïden een strafworp hebben gekregen. Tien seconden later gevolgd door een filmpje van onze juichende selectie nog geen twintig meter van waar wij zaten. 24-22 was de eindstand en daarmee was het 'Wat als-scenario' ineens een stuk dichterbij gekomen. Er vloeiden al tranen bij de uitslag van de wedstrijd tussen de Danaïden en KIOS. Wat voor spanning moet onze selectie nu dan niet voelen? Er ligt een droomscenario op tafel maar hoe moet je op zo'n moment de knop omzetten als je weet dat je straks, na een minuut stilte, geschiedenis kunt schrijven? Onder het toeziend oog van het massaal meegereisde publiek en onder het toeziend oog van Jan, die volgens Arthur met zijn Baco-blik, vanaf het spandoek op het veld en zijn selectie toekeek. Melissa Toetenel vertelde mij dat Jan dit op 5 maart al had voorspeld en liet mij een whatsapp-bericht lezen waarin dit stond: 'KIOS verliest 16 maart en wij worden stiekem kampioen' Haagsche bluf? Een voorspellende gave? We zullen het niet weten maar het is Jan ten voeten uit.
De minuut stilte was intens. Gevolgd door een indrukwekkend applaus. Nu ging het erom. Hoe zouden de spelers zich herpakken na dit emotionele moment? Van tevoren werd er aan de bar gespeculeerd door wijze mannen. Het kan twee kanten opgaan. Twee uitersten maar geen middenweg. Of het wordt heel goed of het wordt heel slecht. Het werd het eerste. Het werd heel goed. De kracht, de saamhorigheid en de wil om te winnen die de ploeg uitstraalde is geen minuut afwezig geweest. DES werd al vrij snel op een forse achterstand gezet en deze voorsprong is niet meer uit handen gegeven. Doelpunten werd in, en buiten, het veld gevierd alsof het de winnende was en het Eiberlied én een ouderwetse boven-op-de-berg van Niek vulden de sporthal. Publiek dat aan beide kanten van de hal onze jongens en meisjes aanmoedigden tijdens de meest beladen wedstrijd die zij ooit hebben gespeeld. Er waren in het publiek zelfs twee mensen die niet bang waren om de wedstrijd te Jinxen door 6 minuten voor tijd 'wij worden kampioen' te zingen. Met nog zes minuten te spelen is dat normaliter niet slim maar vanavond kon het niet meer misgaan. Er speelden hogere krachten mee. Toch willen Bobby en ik onze excuses aanbieden want we hadden ook gewoon een 'wij zijn de Eibers' in kunnen zetten! Over Jinxen gesproken..moet ik nog vertellen over een, later verwijderd, instagram-bericht van KIOS of houden we de eer aan ons zelf? Ik denk dat het beter is om de eer aan ons zelf te houden en te zeggen: 'Jammer KIOS, volgend jaar beter'.
Nadat het kampioenschap binnen was zijn er talloze kippenvelmomenten geweest. Het staat nog zuiver op mijn netvlies hoe Dennis in een grote kring op het speelveld het Eiberlied zong. Dat was de eerste keer in mijn leven dat ik niet meezong. Ik kon het gewoon niet. De woorden bleven plakken in mijn keel maar gelukkig zong Dennis en de rest van de selectie hard genoeg zodat niemand het heeft gemerkt. De foto's vóór het spandoek. Eerst met de selectie later met de selectie en de supporters. Dat is een foto die goud waard is. Eentje voor in ons familiealbum.
Dennis, Luca, Inge, Madeleine, Marcel, ALLE spelers van de selectie, ALLE Supporters en, niet in de laatste plaats, Jan..Janus.. Jantje B........bedankt!
Tekst: Raymond Pouw
Foto's: Sportnap.nl
Bestel je eigen foto's via Sportnap.nl
